حالم داره از خودم به هم مي خوره جدي مي گم احساس مي کنم هر لحظه ممکنه بالا بيارم

دارم به اين فکر مي کنم که ما چرا اينقدر از تنهايي خودمون شاکي ايم
آخه خدايي که ما داريم بهش شکايت مي کنيم خودش تنهاترينه
و در عين حال قدرتمندترين
مگه نمي گن دو تا آدم همديگه رو کامل مي کنن؟ اين يعني خدا کامل نيس؟؟ پس چرا اين همه بهش ايمان داريم؟
شايد خودمون هم از ايمان خودمون مطمئن نيستيم
اگه نيستيم پس چرا ازش کمک مي خوايم؟
.....................................
با اينکه تا حالا هيچ کس به فکر من نبوده ولي من به فکر اونا بوده و هستم شايد به خاطر همينه که نمي تونم کارايي که مي خوام رو انجام بدم همش فکر مي کنم اين کار به نفع بقيه نيس
پس خودم چي مي شه؟


هنگ کرده ام
ديگه از کاراي خودم هم تعجب مي کنم
اين منم؟نه هر کي باشم ديگه خودم نيستم
مي خوام تنها باشم همين

پ.ن: اين متن خيلي عذابم داد: http://preview2.awardspace.com/irankiller.com/tanz.html