می‌گه تو لیاقتشو داری، لیاقت خیلی چیزا رو داری، لیاقت بهترینا رو داری...
همین‌جوری که می‌‌گه؛ پیش خودم می‌گم خوب قبول که انقدر لیاقت خیلی‌چیزا رو دارم و اینا، فایده‌ش چیه وقتی هیچ‌کدوم ازینایی که به قول تو لایق‌شونم رو ندارم؟
چه فایده که تو رو ندارم و خودمو با یه وجود هرزه‌ی نفرت‌انگیزی که هیچ‌وقت ممکن نیس واسم دوست‌داشتنی بشه سرگرم می‌کنم که به خیال باطل خودم از یادم بری؟

چه فایده که نیستی؟‌که ندارمت؟