اینا همه بهانه است. موضوع اینه که کلا سر یه چیزی که وجود نداره -هیچ وقت هم نداشته- داریم خودمونو می کُشیم.
کی گفته نمی شه تنها بود؟ کی گفته این یه نیازِ غیرقابل چشم پوشیه؟؟
واقعیتش اینه که چیزی که آدما رو از بقیه موجودات عالم جدا می کنه، نه عقلشه، نه حرف زدنش.
تنها تفاوت اینه که ما "اشرف مخلوقات" یه سری هورمون زیادی داریم که همینجوری ترشح می کنن و "آدم" می کننمون.
بعد هم اسم خودمونو می زاریم "عاشق" و کلی زوق می کنیم که این همه پیچیده ایم!
بی خیال بابا