من یه بابا دارم. جامعه‌شناس و خبرنگار و مترجم. همه قبولش دارن. همیشه هروقت حرف از از خود گذشتگی می‌شه بابامو مثال می‌زنن که همه زندگیش رو برای من که تنها دخترشم گذاشت. راست می‌گن خیلی سختش بود. همیشه از کتاب خونی و همه‌چی‌دونستنش همه‌جا حرفه. گفتم که؛ همه قبولش دارن.

من یه مامان دارم. دلّالی می‌کنه. پول داره، زیاد. یه دختر دیگه هم داره. تو ناز و نعمت بزرگش کرده. همه‌جا از مهمون‌داری و زرنگ‌بازی و دست‌پختش حرفه. یه عالمه آدم ریز و درشت دوروبرشن، از آدمای "روشنفکر"ی که همه می‌شناسنشون بگیر تا وزیر و وکیل و بقیه آدمای کله گنده.

بابام می‌گه تو آزادی؛ تو همیشه هرکاری کردی خودت خواستی و کردی، همیشه هرچی خواستی فراهم بوده. مامانم با حسرت نگام می‌کنه. می‌گه نمی‌دونی با زندگیت چیکار می‌کنی. توام لنگه بابات. 

با بابام که می‌رم سفر، وقتمون صرف حرف‌زدن راجع به قهوه و سیاست می‌شه. یا صرف بودن با آدمایی که باهاشون خاطره داریم. با مامانم که باشیم، جامون توی گرون‌ترین هتل شهره. کارمون لم دادن روی ساحل و هیچ‌کاری نکردن. 

بابای من هیچوقت ماشین نداشته. می‌گه می‌خوایم چی‌کار؟‌ مامانم هیچ‌وقت بی‌ماشین نبوده، می‌گه نمی‌تونم مثل بابات زندگی کنم. 

مامانم می‌خواست من دکتر بشم، حالا باعث سرخوردگیشم و می‌خواد سهم ارث منو قبل مردنش بده که به قول خودش یه کاری برام کرده باشه. بابام می‌خواست من از ریاضی و فیزیکی که همیشه خوندم استفاده کنم. می‌گه امنیت شغلی عزیزم امنیت شغلی. حالا فکر می‌کنه ضرر کردم، همه‌جوره، با ول کردن ریاضی و فیزیک و رفتن سراغ فلسفه.

مامانم می‌گه حالا این که تو می‌خونی چی هس؟ چی‌کار می‌شه کرد باهاش؟‌میگم می‌خوام بنویسم. می‌گه با نوشتن پول درمیاد؟ بابام می‌گه با فلسفه می‌خوای چیکار کنی؟‌می‌گم می‌خوام بنویسم. می‌گه مگه حالا چه‌قدر خوب می‌نویسی که ازش پول دربیاد؟ 

بابام می‌گفت هروقت کسی رو پیدا کردی که دوسش داشتی دیگه به چیزی فکر نکن و باهاش باش. می‌گفت هیچی بهتر از یه یار خوب نیست. مامانم می‌گفت تا دلت می‌خواد لاس بزن ولی تورو خدا عاشق نشو. 

بابام می‌گه هرکی راه خودشو پیدا می‌کنه. مامانم می‌گه به موقعش خودم یکی رو انتخاب می‌کنم می‌ذارم سر راهت جوری که نفهمی چه‌جوری عاشقش شدی.

بابام می‌گه تو قدرنشناسی. الان وقت یار داشتن نیست. مامانم می‌گه تا چهار سال دیگه هیچ‌کس رو نیار تو زندگیت.

بابام می‌گه من می‌شناسمت، تو اصلن گوش نمی‌کنی. مامانم می‌گه تو مگه چی هستی جز مخلوط مامان و بابات؟

بابام می‌گه من می‌دونستم، تو و دلتنگی برای ایران؟ تو به خاطر اون یارو می‌خوای بری. مامانم می‌گه بابات راس می‌گه. می‌گه فهمیده لابد توی تربیت تو اشتباه کرده می‌خواد جبران کنه.

بابام می‌گه تو آزادی... مامانم می‌گه ینی چی که با سه تا پسر هم‌خونه‌ای؟ 

بابام می‌گه نظر من برات مهم نیس... مامانم می‌گه بابات دیگه نمی‌تونه تورو کنترل کنه

بابام می‌گه تو نمی‌فهمی... مامانم می‌گه من می‌دونم...

من یه بابا و مامان دارم که "چون دنیاهاشون با هم فرق داشت نتونستن با هم زندگی کنن" 

گاهی فکر می‌کنم شاید اگه من زودتر بزرگ می‌شدم می‌فهمیدن که اون‌قدرها هم فرقی با هم ندارن...